Гродненский государственный университет имени Янки Купалы - Усміхайцеся, вас здымаюць! У аб'ектыве

Галоўны корпус купалаўскага ўніверсітэта прыцягвае гараджан і турыстаў цяперашняй восенню зрабіць фотаздымкі на фоне сцяны, апавітай пунсовай лазой.

Восеньскі настрой у гэтым годзе асаблівы: кастрычнік вырашыў парадаваць нас рознакаляровымі краявідамі і цёплым надвор'ем. У пошуках яркіх момантаў усе адпраўляюцца на прагулкі, не забываючы ўзяць з сабой фотаапарат. А паглядзець у Гродне сапраўды ёсць на што. Фарны касцёл, драматычны тэатр, замкі, па-асабліваму каларытныя і ўтульныя гродзенскія панадворкі ... І як жа ў гэтым архітэктурным разнастайнасці не ўспомніць пра самае папулярнае восенню фота-месца - абвітая пунсовым плюшчом сцяна Гродзенскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя Янкі Купалы.

Ля ўніверсітэта - аншлаг. Усе хочуць злавіць у кадр момант, калі купалаўскі ўніверсітэт па-асабліваму выдатны.

На перапынках студэнты шумным патокам вырываюцца на вуліцу пасля прадуктыўнай творчай працы адпачыць, падыхаць свежым восеньскім паветрам і, вядома ж, зрабіць сэлфі са сваімі сябрамі. Мамы з каляскамі таксама не могуць прайсці міма. Малышы гарэзуюць - дарослыя замілоўваюцца і фатаграфуюць. Прыцягвае ўніверсітэт не толькі аматараў, якія жадаюць выкласці незвычайную фатаграфію ў Instagram. Вось непадалёк размясцілася сапраўдная прафесійная здымка з выстаўленым святлом і грымёрамі. А вось нявеста ў белай сукенцы з букетам і жаніх у гарнітуры з іголачкі захавалі свой лепшы дзень у жыцці. Праз шмат гадоў яны будуць паказваць фатаграфіі на фоне чырвонага будынка сваім унукам і, магчыма, нават распавядаць яго гісторыю ...

Старая частка будынка ГрДУ імя Янкі Купалы была ўзведзена ў 1893 годзе па праекце Санкт-Пецярбургскага архітэктара, інжынера і стацкага саветніка Васіля Небальсіна для патрэб Гродзенскай жаночай Марыінскай гімназіі ў неакласічным стылі. З'яўленне ўласнага новага будынка стала асаблівай падзеяй у Гродна. Тут атрымлівалі сямікласную адукацыю дачкі чыноўнікаў, дваран і духоўных асобаў. Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі 1917 года гімназія была зачынена, аднак яе будынак працягнуў служыць адукацыйным мэтам.

У міжваенны час у будынку дзейнічала жаночая настаўніцкая семінарыя імя Элізы Ажэшкі, да Першай сусветнай вайны тут знаходзілася дамавая царква Святых Жонак Міраносіц.

Дзікі вінаград, які ўпершыню высадзілі ўздоўж чыгуннага плота ў ХIX стагодзьдзі выхаванкі жаночай Марыінскай гімназіі стаў не толькі арыгінальнай фотазонай, але і знайшоў адлюстраванне ў кнізе гарадзенскага краязнаўцы Віктара Саяпіна «Пешшу па Ажэшкі і Савецкай»:

«Сякера дрывасека аднойчы не пашкадавала зеляніны і на сцяне старога будынка Гродзенскага гарадскога педагагічнага інстытута. Усе лозы былі высечаныя пад корань. Але жыццёвыя сілы расліны апынуліся настолькі магутнымі, што літаральна праз год-два вінаград зноў залез па сцяне да самага даху. З тых часоў на адну з славутасцяў горада больш ніхто не рабіў замах ... ».

Адметнай асаблівасцю дзявочага вінаграду, які сёння ўпрыгожвае сцяну галоўнага корпуса ўніверсітэта, з'яўляецца тое, што за некалькі тыдняў да лістападу лісце мяняе колер і набываюць адценні чырвонага. Колеру вар'іруюцца ад пунсовага да барвовага і амаль карычневага.

Вяртаючыся да гісторыі ўніверсітэта, трэба ўспомніць, што ў 1940 годзе ў будынку гімназіі быў адкрыты першы на тэрыторыі Заходняй Беларусі настаўніцкі інстытут. Пасля Другой Сусветнай вайны ён быў ператвораны ў педагагічны, а ў 1978 годзе на яго базе адкрыты Гродзенскі дзяржаўны ўніверсітэт.

Сёння ГрДУ імя Янкі Купалы - гэта вядучы рэгіянальны ўніверсітэт краіны, у якім на 15 факультэтах навучаецца больш за 12 тысяч студэнтаў. Ён займае лідзіруючыя пазіцыі сярод беларускіх устаноў вышэйшай адукацыі ў сусветных рэйтынгах. Праекты купалаўцаў знаходзяць прызнанне на айчынных і сусветных конкурсах, навуковыя распрацоўкі маладых даследчыкаў укараняюцца ў вытворчасць прадпрыемстваў. Універсітэт не стаіць на месцы, і кожны дзень вялікая купалаўская сям'я імкнецца да таго, каб зрабіць яго яшчэ лепшым.

Восень скончыцца, чырвонае паліто ўніверсітэта ператворыцца ў зімовае белае футра, і ўвагі да будынка стане ледзь-ледзь менш. На памяць у нас застануцца фатаграфіі, якія захоўваюць цяпло восені. Толькі цяпер мы ведаем, што гэтыя сцены - не проста прыгожая карцінка, фон для здымкаў, а ў першую чаргу - шматгадовая гісторыя. І гэта, пагадзіцеся, зачароўвае.