Вікторыя Томасаўна Сінчыліна нарадзілася 4 студзеня 1938 года ў Ельні Смаленскай вобласці.
Вайну Вікторыя Сінччыліна сустрэла ва ўзросце трох гадоў у вёсцы Краснае на мяжы Смаленскай і Віцебскай абласцей. Разам з сям'ёй была сагнана ў Германію.
Узнагароджана знакам «Вязню нацызму. 1945 - 2005» і юбілейнымі медалямі «50 гадоў Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне 1941 - 1945», «60 гадоў Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне 1941 - 1945», «65 гадоў Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне 1941 - 1945», «70 гадоў вызвалення Рэспублікі Беларусь ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў».
З 1982 па 2002 год Вікторыя Томасаўна Сінчыліна працавала ў канцылярыі нашай ВНУ.
З успамінаў дачкі Е. У. Эгген і сына Д. У. Сінчыліна:
«Нямецка-фашысцкія войскі танкавай дывізіі і пяхота рухаліся праз вёску ў 1941 годзе ў бок Масквы, сустракаючы жорсткае супраціўленне Чырвонай Арміі. Асабліва моцным быў супраціў пад Смаленскам, каб стрымаць націск фашысцкай арды, якая рухалася ў бок сталіцы Савецкага Саюза. Нямецкія войскі акупавалі вёску, заехаўшы ў яе на матацыклах і бронетэхніцы.
- Нас выселілі з пакоя. Мы з братамі Севай і Вальтэрам клаліся на печы, а тата з мамай спалі на кухні. Многіх людзей прымусілі пакінуць абжытыя дыхтоўныя дамы і перасяліцца да суседзяў. Увечары ў той жа дзень немцы ў п'яным выглядзе лавілі курэй і гусей. Тым, хто спрабаваў абараніць сваю гаспадарку, пагражалі зброяй. Праз паўгода ўся сям'я, уключаючы бацьку, які быў інвалідам з-за траўмы рукі і не мог пайсці на фронт, была адпраўлена ў Германію ў працоўны лагер, дзе бацькі працавалі на нямецкім прадпрыемстве каля горада Магдэбург. У лагеры акрамя мірных жыхароў былі савецкія, французскія, бельгійскія і польскія ваеннапалонныя. Дзеці жылі з бацькамі ў бараках. У школу не хадзілі. Падлеткі, хто быў старэйшы, таксама прыцягваліся да працы. Паміж нямецкімі дзецьмі і савецкімі дзецьмі-вязнямі часта ўзнікалі сутыкненні. У горадзе Магдэбург існавалі моладзевыя прафашысцкія арганізацыі (Гітлерюгенд), члены якіх прыходзілі біцца з савецкімі падлеткамі. Часта кіраўніцтва лагера карала савецкіх дзяцей. Іх суткі не кармілі, толькі давалі ваду, абмяжоўвалі перамяшчэнні па лагеры або забаранялі выхад з яго. Дзеці былі худыя, галодныя і змардаваныя. Здабывалі ежу, падзарабляючы ў нямецкіх фермераў, хутары якіх месціліся непадалёку, лавілі рыбу ў возеры, тым самым дапамагаючы бацькам і блізкім. Часта адбываліся бамбардзіроўкі Магдэбурга і тэрыторыі, дзе знаходзіўся лагер. Шмат людзей, у тым ліку і дзеці, загінулі падчас абстрэлаў горада. Так працягвалася да вызвалення тэрыторыі Чырвонай Арміяй. У 1945 годзе немцы спешна пакінулі лагер. Вызваленыя вязні праходзілі спецправеркі і, нарэшце, былі адпраўленыя на Радзіму.
Сям'я абгрунтавалася пад Брэстам, дзе маці і бацька атрымалі жыллё і працу на чыгунцы. Вікторыя стала вучаніцай мясцовай школы. Праз 5 гадоў сям'я пераехала назад у Смаленскую вобласць, дзе Вікторыя пасля заканчэння васьмі класаў паступіла ў гаспадарчы тэхнікум. Завочна вучылася ў маскоўскім Літаратурным інстытуце імя А. М. Горкага ў 1970-я гады ».
З кнігі «Вялікая Айчынная вайна ў лёсах супрацоўнікаў Купалаўскага ўніверсітэта», аўтар-складальнік - Андрэй Гецэвіч.
Гродзенскі дзяржаўны ўніверсітэт імя Янкі Купалы